Afvaltovenarij
Ik heb iets goed te maken. In het Oosten wordt een mens zich bewust van zijn karma en - enig opportunisme is mij niet vreemd - ik wil liever niet terugkeren als een zespotig schaap of een politieker of, erger nog: een zespotige politieker. Tijd dus om één en ander recht te zetten. Eerder schilderde ik Singapore af als een oversteriele omgeving. Een filmset van de ‘Truman Show South East Asia’ noemde ik het, een onnatuurlijke playmobil-stad zonder menselijke warmte of creatieve chaos. Ik heb steden - net als mensen - liefst met een hoekje af. Ik hou van de prikkeling van het onverwachte.
Natuurlijk is er iets van. Het hele Singaporese openbare leven is pragmatisch gereguleerd. Spuwen? Mag niet. Kinderwagens op de roltrap? Opvouwen. Claxonneren? No way. Roken? Kijk eerst naar de lijst met plaatsen waar het niet mag. Mannen die de liefde bedrijven met elkaar? Verboden. (Vrouwen: go for it, het mag!) Kauwgom? Verboden. (In oprechte onwetendheid smokkelde ik twee tabletjes Sportlife binnen. Gelukkig glipte ik ongemerkt door het oog van de veiligheidsscan want het is weinig cool als je in de gevangenis belandt omwille van het smokkelen van … tutterfrut.)
Maar na het patchwork van ontelbare plastiek tasjes dat het Turkse platte land bedekt, het Iraanse zwerfaval dat de meest idyllische natuurwonderen ontsiert, de bezoedelde rivierbermen en bevuilde stranden in Indonesië, … is Singapore een haven van ecologisch bewustzijn. Toch op het vlak van afvalverwerking en wegwerpcultuur. Qua energieverbruik is er met de miljoenen airco’s en de honderden shoppingcentra nog werk aan de, tja, winkel.
Primum vivere deinde filosofari en afvalmanagement. Pas nadat een mens voldoende en stabiele toegang tot voedzaam voedsel heeft, wordt verpakkingsmateriaal en de impact daarvan op onze leefomgeving een overwegingspunt.
Onmogelijk om in bijvoorbeeld Indonesië verpakkingsmateriaal te vermijden. Alles wordt net zo mini mogelijk verpakt. Nootjes, koffie, waspoeder, shampoo… allemaal in minuscule porties, niet groter dan staaltjes voor poppenkastmensen. Allemaal plastiek dat, als bontgekleurde vlinders met crashneigingen, uit ramen en bussen dwarrelt.
Nee, dan Singapore... ogenschijnlijk afvalvrij. Afvaltovenarij is het. Er zijn genoeg vuilnisbakken, al dan niet voor gescheiden afval. Nooit puilen de vuilnisbakken uit. Nergens ligt iets op de grond. Absoluut nergens is er hondenpoep te bespeuren. Je kan met je ogen dicht, blote voeten en een gerust gemoed over straat huppelen. Maar misschien is dat wel verboden.
Wat een verschil met onze Gentse straat, waar je alleen door middel van acrobatie en hink-stap-sprong-voor-gevorden de hondenpoep kan vermijden.
'Let's keep our world the most beautiful home', is de slogan van de National Environment Agency. Voor wie een glimp van het groene paradijs wil zien (en een hoge meligheidstoleratie heeft) is er de videoclip.
Groene karaoke. After all, this is Singapore.
Photos by Piet & Ruth
