Little India: changement de route
We zitten niet in Zuid-Afrika of Ierland maar we zijn wel wat afgeweken van het oorspronkelijke idee. De ingewikkelde visaformaliteiten van Oezbekistan en Turkmenistan hadden ons al eerder afgeschrikt. (Hoe kan je met een fiets in 7 dagen en onder begeleiding van een gids door een land?) dus was het plan om van Iran naar Zuid Indië gaan. Niet door Afghanistan maar erover, in een ijzeren vogel.
Vandaar weer over land tot in Zuid-Oost Azië. Maar there is a time for everything en dit is niet de tijd voor Zuid Indië. CNN meldt dat de moessons in Mumbay flink tekeer gaan. Voor reizigers zonder onderwater ambities raden de klimaatgrafieken van onze reisgids in Azië enkel Indonesië en Maleisië aan. Dus vliegt de ijzeren vogel verder: over de Verenigde Arabische Emiraten en de Indische oceaan, tot in Singapore. Een eiland van 600 vierkante meter. Er leven heel wat moslims maar daar houdt de gelijkenis met Iran op het eerste zicht op. Singapore is super goed georganiseerd, hypermodern en brandschoon. Zo perfect dat 
het wat weg heeft van een filmdecor. Spookachtig. The Truman Show South East Asia. Iran is een wereld ver weg. Je kan hier letterlijk van de straten eten. Op het op straat gooien van een papiertje of spuwen staat een boete van 300 SD (150 euro). Geen enkele voetganger steekt over wanneer het rood is. Deuren gaan automatisch open en overal staat ontsmettingsproduct voor de handen. Op sommige plaatsen is een gezichtsmasker verplicht. ‘Clean en steriel’, denk ik de eerste dagen, mijn hoofd nog vol warme, Iraanse mensenchaos. Wat een zonde dat er op die prachtige middenbermen niet gepicknickt wordt. De Iraniërs zouden de grasperken alle eer aan doen. There is a crack in everything, zingt Leonard Cohen, that's how the light gets in. Dus moet ik op zoek naar de crack in Signapore.
Maar eerst shoppen: de hoofdactiviteit van de toeristen op Singapore. Op de shoppinglist geen designerkleding of elektronica maar een vulling voor mijn tand en een visum voor Indonesië. Een visum upon arrival is in Indonesië maar 30 dagen geldig en niet 
verlengbaar, dus moet je via een (buur)land met een Indonesische ambassade gaan. We willen van Bali over Java naar Sumatra, waar we in september misschien in de weerproblemen zullen geraken. Eind augustus begint daar bovendien de ramadam. Hoe we dat oplossen zien we dan wel. Het leven on the road is een fantastische oefening in leven in het moment. Dag per dag. Stap per stap. Ondertussen zit ik niet in India maar in Little India. Tussen winkels vol blinkend goud, hindoetempels, elegante vrouwen in kleurrijke saris, naar jasmijn geurende bloemenkraampjes en goedkope eetstalletjes. De chicken biryani is uit de kunst, de pappadum krokant en de mango lassi zoet en fris... en het stinkt naar eetafval.
Hoera! Een crack in Singapore. Of zoals ze dat hier zeggen, een clack.
(De foto’s zijn niet van de fotograaf wegens unavailable).
