Verkiezingskoorts (3)
Het is gebeurd, zouden we zeggen moest dit een populaire TV-quiz zijn. Eergisteren heeft het volk van de Iraanse Islamitische Republiek een nieuwe president mogen kiezen. Enfin, de keuze was beperkt tot de vier kandidaten die door de screening raakten. We moeten le moins pire kiezen, vertelde een werkloze Engelse leerkracht die droomt van emigratie. Want 'if you don't have peace of mind you can't even live in heaven'. En Iran is heaven. De jongeman houdt zielsveel van zijn land. Hij kruist zijn armen over zijn hart om de uitdrukking van zijn liefde kracht bij te zetten, terwijl zijn mama ons pruimen uit de tuin en zelfgemaakte halva serveert en zijn driejarige dochter met de zonnebril van de fotograaf rondhuppelt. Maar 'leven zonder vrijheid' maakt hem triest en boos. En nu, een paar dagen en een verkiezingsoverwinning van Ahmadinejad later, lijkt zowat iedereen die ons pad kruist triest of boos.
Van de receptionist in het hotel, over het meisje in het Passport Office tot de nieuwe beste vrienden op straat. Stuk voor stuk zeggen ze dat ze voor Mister Mousavi gestemd hebben, net zoals hun familieleden, buren, vrienden en collega's. Stuk voor stuk hoopten ze op een beetje verandering en meer dan iets anders is hun die hoop ontnomen. Terwijl in Teheran de boosheid de straten opgaat (wat volgens de Iraanse televisie een uitvindsel van de BBC is), lepelen wij in een stad 200 kilometer verder safraanijs met gekarameliseerde pistaches naar binnen en luisteren naar het zoveelste verhaal van een twintiger die droomt van vrijdheid, Europa, ontwikkeling en meisjes. Een hooggeschoolde mechanical designer die ijs serveert en zich afvraagt waarom. Inderdaad, wij hebben geen kiwi's aan de bomen, geen felgroene rijstvelden of okere bergen en misschien ook geen poetische ziel. Maar we kunnen gaan en staan waar we willen, met wie we willen, -gehuld in de extravaganza van onze keuze-. We kunnen zeggen, schrijven, denken, filmen, tonen, drinken, reizen, zingen... naar eigen goeddunken. Vrijheden die vaak flirten met de grenzen van het fatsoen, de esthetiek en de waardigheid maar niettemin een ademruimte geven, die niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Dat beseffen we plots, terwijl we ondertussen overgestapt zijn op rozenijs, dat we niet mogen betalen omdat de verkoper vindt dat hij ons iets schuldig is, omdat we een stukje Europa naar zijn ijssalon gebracht hebben.
Dat gevoel voor eerlijke ontmoeting en ontroering vond ik bij ons dan weer nog nooit in een ijssalon, of elders.
