Pasajero (bis)

pasajerobis Ik schreef het al, onderweg is alles pasajero, voorbijgaand. De reizigersrol is comfortabel: je hebt geen verplichtingen of verantwoordelijkheden en je gaat en staat waar je wit, wanneer je wilt. All you need is money.
Zo gauw je ergens een paar dagen blijft, is het echter gedaan met de onthechting en het vrijblijvende en voor je het weet kruip je met lood in de benen en de zee in je ogen op je fiets om weg te rijden, liefst achterwaarts.

Alle zintuigen staan on the road sowieso ultrareceptief ingesteld en elke ontmoeting krijgt nog eens extra intensiteit, doordat het afscheid al in de lucht hangt vanaf het moment dat je kennis maakt. 
Door in het leven van mensen binnen te wandelen, word je onvermijdelijk betrokken. Betrokken bij de wanhoop van je gastheer over het gebrek aan vrijheid in zijn land (Iran) bijvoorbeeld. Of bij de pijn van de moeder van de driejarige die je net besneden hebt weten worden en op wiens leed je amandelgebakjes eet.

bythesea-6 Hier aan de Balinese oostkust heeft het lot van de vissers zich met het mijne verstrengeld.Tussen zes en negen zie ik ze aan wal komen. Soms met manden glinsterende, zilveren makrelen en dan weet ik dat ik mijn nieuwe vrienden happy zal zien en dat de handjes van hun kinderen naar gegrilde vis zullen stinken. Op andere dagen worden enkel de groene zakken met lege netten de keien opgedragen. Dan roep ook ik de vele goden aan en vind ik de onwaarschijnlijkste excuses uit om mensen op nasi campur te trakteren. (“Oh, nu heb ik er toevallig vier besteld, ik kan satu en mpat nooit goed uit elkaar houden” is één van de minder creatieve). Een van mijn nieuwe vrienden heeft ooit drie dagen in zee gelegen op een stuk wrakhout van zijn –nog niet afbetaalde- boot, voor een andere visser hem vond. Bij allemaal staat de tsunami in het geheugen gegrift.

Het afscheid van het dorpje Aas valt me zwaar… de zee, de jasmijnboom, de bevriende vissers en hun kinderen, mijn discrete yogaleerkarcht die op onnavolgbare wijze ‘ineel’, ‘exsjeel’ kan zeggen en op Winnetou lijkt, de excentrieke Brit die ozon naar Bali bracht,… Elk afscheid krijgt een extra dramatische touch omdat je weet dat je elkaar nooit meer zal zien. 14 kilometer verder hoor ik mijn naam nog uit raampjes en vanop brommers en donder bijna de ravijn in, wanneer ik met twee handen probeer te wuiven. Maar ik heb een onuitwisbaar aandenken mee: een derdegraads brandwonde van 8 bij 4 cm op mijn kuit, het gevolg van een uitstapje op de motorfiets. Op de minder pijnlijke momenten zie ik het als één van de tattoos die hier zo populair zijn… met een beetje geluk neemt het litteken later de vorm van een zeilboot aan.

Geen foto's van de fotograaf wegens nog even unavailable.