‘Yes, we can!’

viaviayogjaOp reis bedenk je één en ander. Bijvoorbeeld dat je minder ruimte nodig hebt dan je dacht om comfortabel te leven. Of, hoe relatief dingen worden zoals deadlines en rondslingerende sokken. En ook nog: hoe belangrijk de liefdevolle mensen zijn die je thuis opwachten met stoofvlees en frietjes maar ook degenen die je onderweg de weg wijzen, je spontaan bananen toestoppen en sms-jes sturen met de boodschap dat ‘jou ontmoeten de happiest moment of their life was’.

Als kind weten we perfect wat we later willen zijn en doen. We twijfelen er niet aan dat onze dromen realiseerbaar zijn. Ergens, onderweg naar de volwassenheid, verliezen we dat vertrouwen en daarmee de kracht om ons leven zelf vorm te geven. Op reis, wanneer de dwingende eisen van het dagelijks leven duizenden kilometers verderop in een lange winterslaap verzonken zijn, komt het weer terug: het idee dat je keuzes kan maken én de moed om het ook te doen. Omdat je niet zo verstrikt bent in het web van verantwoordelijkheden en routine, dat je zicht op wat je zelf echt wilt, vertroebelt. Sub specie aeternitatis word je verrassend eerlijk met jezelf.

Trappend door de rijstvelden (vooral bergaf) ontdek je iets mysterieus en het duurt even voor je het kan thuis brengen. Is het misschien een sluimerende malaria? Het effect van de hitte? Gebrek aan ijzer of calcium? Je zoekt een woord om de vreemde gewaarwording te omschrijven. Wat is het?
Vrijheid.

Of moest ik een halfbloed met spierwitte tanden en een Nobelprijs zijn, zou ik het zo zeggen: Yes we can!
Een heerlijke ontdekking.