Voor en na
Terug naar onze Heimat. Walhalla van propere toiletten en biologische salades voor mij en rode kool met worst, dame blanche en de Humo voor de fotograaf. We ruilen de lokroep van het onbekende in voor onze lieve bekenden en een koel glaasje wit. Van de status van de kleurrijkste vissen in het aquarium keren we terug naar de anonimiteit en een leven zonder housekeeping.
Zijn we veranderd op 11 maanden? Ach…
We hebben ontdekt dat we (samen!) kunnen leven op een minimale ruimte, dat we lieve vrienden en familieleden hebben die ons aangemoedigd en geschreven hebben. Dat we vrij zijn in onze keuze’s en toekomstplannen en dat de wereld een wonderbaarlijke plaats is waar het aangenaam vertoeven is … voor sommigen dan. Want vooral dat we –excusez le mot - hoerenchance hebben om in het vrije, welvarende westen te leven en gezond en rijk genoeg zijn om maandenlang door het leven te fietsen. Hallelujah.
Voorts is er 15 kilo minder Piet en 5 kilo meer Ruth. Heeft Piet nog steeds een zwakke rug en Ruth een nieuw brandlitteken en een artistiek geheeld gebroken neusbeen. Heeft Piet een liefde voor groenten ontwikkeld en is Ruth gestopt met vlees eten. Heeft Piet een innige relatie met zijn laptop en Ruth met haar yogamatje gecultiveerd. Heeft Piet genoeg field research gedaan voor een nieuw boek over reisfotografie en gaat Ruth op zoek naar een nieuwe job. (Zou de VDAB jobaanbieding hebben als: ‘gezocht: wereldfietser met uitmuntende sjacherskills – vertrouwdheid met kakkerlakken – noties van Turks/Farsi/Indonesisch/Tamil – aantrekkelijke verloning – flexibele werkuren - fietsvergoeding’…)
Wat nu?
Que será, será.
