Visa stempelen
Er is zo’n spreekwoord over schoenmakers die zelf met kapotte schoenen rondlopen. Honderden keren heb ik het in mijn lessen aan nieuwkomers herhaald: ‘we leven in een papieren maatschappij. Hou documenten altijd goed bij… betalingsbewijzen, ontvangstbewijzen, facturen,… gooi ze nooit weg. Je kan ze later nog nodig hebben’. Een vlijtige Togolees nam dat letterlijk en bracht me maanden na de bewuste les al zijn rekeningetjes van de Aldi, inclusief de wachtnummertjes van de beenhouwerij.
Had ik zijn voorbeeld maar gevolgd.
Daar zit ik nu. In de headquarters van de imigrasi. Alle beige uniformen met glinsterende insignes turen naar de stempel in mijn paspoort, die 3 JUN 2009 zegt, terwijl ik stellig volhoud dat ik pas op 3 juli 2009 het land binnenkwam. Het verschil is dat ik in het ene geval geen geldig visum meer heb en in het andere geval nog 20 dagen in de Indonesische Republiek mag verblijven.
‘Heb je je boarding pass om te bewijzen dat je op 3 juli toekwam?’ Ik schud mijn hoofd. I travel light, alles wat niet noodzakelijk is gaat naar de prullebak. ‘Het vliegticket?’ Helaas, daar heb ik mangoschillen in gerold. ‘Je reisschema dan?’ Ze zijn behulpzaam en redelijk maar ik heb niets om te bewijzen dat ik op 3 juli met het vliegtuig van Singapore naar Denpasar kwam. Tenslotte stel ik voor dat ze luchtvaartmaatschappij Lyon Air bellen en om een copie van de passagierslijst van die dag vragen. Ze kijken me raar aan. Waarschijnlijk begrijpen ze dat ik copi (koffie) bestel. Je weet het nooit met die exentrieke Europenanen, zie ik ze denken. Mijn redding komt van een officier met een brede neus. Hij wijst op de exitstempel uit Singapore, gedateerd op 3 juli. Vermits op alle entry-documenten staat dat ik uit Signapore kom, is 1 + 1 = 2. Oef.
De foute stempel kan wel niet zomaar gewist worden, dus wordt de immigratie-officier die hem plaatste erbij gehaald. Ik herken hem niet. Hij verontschuldigt zich. ‘Sorry, ja? I forgot to change the month on the stempel…’ Ach wat, dat kan iedereen gebeuren. Het vooruitzicht van een oplossing uit het immigratielabyrint maakt me toegeefelijk. (De fotograaf zal achteraf vragen of ik de terugbetaling van de 8u shuttlebus h/t naar de imigratiedienst en gedwongen extra overnachting gevraagd heb maar een man in uniform die sorry zegt, is te vertederend voor rancune of compensatie).
Een kwartiertje later heeft mijn paspoort een extra -correcte- stempel. Dat vieren we met chocoladebrownies in de Starbucks van de luchthaven.
Vanaf 31 augustus moet het visum verlengd worden. Benieuwd of dat evenveel voeten in de aarde zal hebben... (Wordt vervolgd).
