Vergane glorie
De weg ernaar toe is idyllisch: op een houten schuit varen we als lome schildpadden tussen eilandjes en mangroves door tot in Majinklak. Daarvandaan fietsen we een berg op en dalen terug naar zeeniveau. Hier ligt Pangandaran. Omdat het een objek wisata is, een toeristische attractie, betalen we 2500 rp entrée voor het kuststadje, dat door een jonge leerkracht een paar dagen geleden omschreven werd als hét strandparadijs van West Java.
Bij het binnenrijden van het stadje overvalt ons echter een gevoel van tristesse. Desolate straten, volgebouwd met gigantische hotels, van het soort waar een overleden gast pas na een paar weken gevonden wordt. Stukken straat ontbreken en tussen de huizen zijn grote gaten, die contrasteren met een paar spiksplinternieuwe hotels, gebouwd met meer kleur dan smaak. Ten huizen Portraits Of Asia wordt al eens de uitdrukking ‘is hier misschien een tsunami gepasseerd?’ gehoord, gewoonlijk bij het betreden van de kantoorruimte van de fotograaf.
Hier is het ‘voor echt”. Op 17 juli 2006 werd Pangandaran verwoest door een tsunami. De glorie verging, samen met 668 mensen. Familieleden, vrienden, huizen, kippen, lievelingsboeken, keukens, fotoalbums en speelgoed.
Het lokale internetcafé gebruikt ‘tsunami2006’ als paswoord. Gevoel voor ironie of cynisme is dan toch geen exclusief westerse eigenschap.
Niet alleen de olympische hotelzwembaden zijn leeggelopen. Tientallen kraampjes met tassen, sarongs en tijdelijke tattoos flankeren de kustlijn maar er zijn geen klanten te bespeuren. De recente bommen in toeristische plaatsen in Bali en Jakarta hebben op de toeristische industrie van het strandparadijs een niet minder verwoestend effect gehad dan de tsunami.
De enige surfer-toeristen zitten samen in twee cafés aan de westelijke ‘promenade’, alsof we elkaars aanwezigheid nodig hebben ter geruststelling. Elkaar en een Bintang besar.
Alleen de grote golven, die luidruchtig en wit schuimend op het zwarte zand aanspoelen, wijzen op leven in Pangandaran.
Maar ‘s nachts, vanuit zo’n holle hotelkamer, hoor je in de slaande golven geen leven maar dreiging.
Geen surferspassie maar brute kracht.
Het leven zoals het is, Indische Oceaan.
Sorry, geen foto’s van de fotograaf dit keer.
