Tibel, ma belle
Na een flinke dagtocht (waarom waait de wind altijd in de verkeerde richting?), waarbij we zelfs bergaf moeten trappen omdat we anders weer bergop waaien, komen we aan in Gemlik. Wat voor toeristen op auto-doorreis ongetwijfeld hoogstens een plas-stop betekent, is voor de moegereden fietser een waar paradijs: kraampjes met eten allerhande, winkeltjes met prullaria, een schattig zeedijkje en… een ruime keuze qua hotellerie.
Ruth kruipt in de huid van Michelin-inspecteur en verkent de hotels. Ze let daarbij op de kwaliteit van de bedden, de aanwezigheid van minibars (vooraleer u de verkeerde conclusies trekt: om onze supermarkt-aankopen te kunnen bewaren) en van balkons (om de was te kunnen drogen) en de afwezigheid van tapis plein, te zachte bedden en ongedierte.
In Gemlik viel de keuze op Hotel Tibel, het enige hotel met zeezicht. Het hotel had, net zoals wel meer hotels op onze tocht, duidelijk betere dagen gekend. Er was een privé-strand, dat tevens als duivenkolonie dienst deed. Het zwembad had een nog donkerder kleur dan de thermale baden van vorige hotels, zonder echter hun genezende eigenschappen te bezitten, wel integendeel. Een wipplank en een glijbaan wachtten op onwetende of moedige (veronderstelt moedigheid niet altijd een beetje onwetendheid?) bezoekers, en in afwachting daarvan, op Godot.
In de lobby dienden kleine vlaggetjes van verschillende landen, en een bord met wisselkoersen die al sinds de eerste petroleumcrisis niet meer aangepast werden, het internationale karakter van het hotel, en bij uitbreiding van de geambieerde clientèle, te onderstrepen.
En toch was hotel Tibel, met zijn ‘220 Wolt’ waarschuwing in de badkamer, en zijn crème-kleurig tapis-plein dat haast naadloos overging in de crème-kleurige muren, een droom van een hotel. Dat had alles te maken met de receptionist, die als een bon (grand-) père de famille de belangen van zijn gasten behartigde, met een immer beminnelijke glimlach op de mond, en dito pretlichtjes in de ogen.
Een crème van een man, in een crèmekleurig hotel. Soms vallen alle stukjes van de puzzel vanzelf in elkaar.
