The nicest family award
This text will be translated shortly for the Marmara family!
Even terug in de tijd. 12 april 2009. In tegenstelling tot wat een vriendelijke student in een boekenwinkel in de studentenstad Eskişehir stellig beweerde, is er in het stadje waar we toekomen geen hotel. Dat wijst een toertje rond de moskee onmiskenbaar uit. We zijn dit jaar dan ook de eerste toeristen die het stadje van 3300 inwoners aandoen. (In 2008 bedroeg het internationale toeristenaantal twee). Een paar tieners brengen ons naar het ‘teachers house' waar, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, geen leraar is maar wel een biljarttafel. Ook cola en snoepjes rukken aan. Hier mogen we slapen. Begrijpen we dat goed? We zijn niet zeker. Toch niet op de biljarttafel? De lokale Engelskundige wordt opgetrommeld.Dat blijkt een politieman. Hij onthaalt en vertaalt en biedt ons tenslotte onderdak aan... in zijn eigen huis.
Het thuisfront wordt gebeld met de tijding dat er twee Belgische toeristen blijven logeren en nadat we onze fietsen in het politiestation hebben geparkeerd, leidt hij ons rond in de moskee, het gebouwencomplex van de Anatoolse strijder Seyyid Battal Ghazi, een tot museum omgebouwde oude hammam (die eigenlijk al gesloten was) en de apotheek van wacht,... voor een theetje.
De fotograaf is als een kind in Legoland. Op stap met de politie! In de politie-auto! Een nieuwe vriend... met een pistool! Hij zal een ietsiepietsie teleurgesteld zijn als onze gids-redder- gastheer 's avonds zijn uniform uitdoet. De ontvangst bij de familie is koninklijk. Onze vriend, zijn vrouw, schoonzus en twee kinderen wijten zich met een zelden geziene overgave aan het vervullen van al onze wensen. Een maaltijd met meer gangen dan de gemiddelde sultan op kan, inclusief een reusachtige home-made chocoladecake. Een badkamer, Engelstalige conversatie, heerlijke bedden met frisse lakens en vooral: menselijke warmte en spontaan vertrouwen. De vijfjarige dochter met-een-naam-als-de-zee leert ons op een tekening een nieuw Turks woord: umlu. Geluk.
We leren er ook dat onze meest bekende exportproducten niet pralines, atomium of frietjes zijn. Wel Anderlecht en Hadise. Laten we nu zelf nog meer afweten van pakweg kernfysica of Anatoolse Oorlogsstrijders.
De volgende ochtend lijkt onze fiets vleugels te hebben. De eerste 20 km zijn we energiebommetjes. Must be the umlu. Of de zalige gevulde bladerdeeggebakjes (börek) die we meegekregen hebben voor onderweg natuurlijk. In gedachten geven we de familie de prijs van liefste familie van Turkije en omstreken
