The New Life: over wat boeken met je doen
Orhan Pamuk zou in Turkije niet bijzonder populair zijn omdat hij publiekelijk de Armeense genocide erkend heeft. Maar hij heeft wel een bende goed gelezen boeken geschreven én de Nobelprijs voor de literatuur gekregen van Zweden die het kunnen weten. Sneeuw (Kar in het Turks) las ik vorig jaar en vond ik steengoed. Wat surrealistisch en tegelijk een love story, dat is mijn cup of tea. In Istanbul schafte ik me - ondanks het gewicht van de hard-cover- The New Life (Yeni Hayat) aan.
Eerst dacht ik dat het aan de complexiteit van de Engelse taal lag maar zelfs wanneer ik de woorden taalkundig begreep, begreep ik de betekenis niet. Pagina na pagina heb ik op het aha-effect gewacht. Vruchteloos verlangd naar het moment waarin ik in het boek gezogen zou worden. Het vreemde boek gaat precies over hoe het lezen van een boek iemands leven fundamenteel verandert en over het zinloze van het willen be-leven van wat in het boek beschreven staat. Tussendoor komt ook de radicale strijd aan bod tegen de ‘uitvindingen van het Westen’ die Turkije zouden verloederen, zoals scheerzeep, cola en gasbranders. Er zit zelfs een love story in. Een tragische liefde (zijn er andere?) maar ook daar kon ik niet mee meeleven want het karakter van het meisje in kwestie wordt nauwelijks uitgewerkt. Ik kan dus niet anders dan me aansluiten bij wat een Turkse man zei die me met het boek zag vechten: ‘ik heb het vier keer geprobeerd’, vertelde de man in het Duits. ‘Vier keer heb ik het opzij gelegd. Een onmogelijk boek’. Toen was ik halfweg maar ik had er 45 Turkse Lira voor betaald dus ik kon het niet zomaar achterlaten, vond mijn protestantse kant. Het moment dat ik me tot aan de achterflap geworsteld had en de 750 gr uit de fietstas kon laten, heb ik wel gevierd met een grote thee met twee extra klontjes suiker.
Vond u deze blogpost al weinig onderhoudend om lezen? Leest u dan het boek even.
