The joyful lightness of being
In Iran was de lucht zwaar. Zwaar van uitlaatgassen, politieke dreiging en historische gewichtigheid. Een zwaarte die -als een medeplichtige van de zwaartekracht- op de frêle schouders van de fotograaf woog maar waar ik mijn volle gewicht in volledige overgave bijstortte. Ik heb sowieso geen talent voor lichtvoetigheid.
In Bali is de lucht wel licht. Het gezang van de vogels heeft niets van de Iraanse melancholie. Het is een dansende ode aan het licht en het leven. Vlinders klapwieken je mond binnen als je niet oppast en kikkers springen blij mee onder de douche. Echt gebeurd. Soms lijkt het alsof het godeneiland collectief aan de love drugs zit. (Wat ook de vele kinderen zou verklaren).
Nooit werd er zo vaak naar ons geglimlacht als hier.
Maar ook nog nooit zagen we zoveel rotte tanden.
The joyful lightness of being, in het volle besef dat geluk en tandpijn dicht bij elkaar liggen. Een kind dat in een kleurrijke stoet (inclusief ijsjeskraam) gecremeerd wordt, blijft een kind dat gecremeerd wordt. Ook al zijn er nog many lives to come.
