The Global War on... Tripods
Bij elke betalende bezienswaardigheid in Istanbul (de fantastische Aya Sofia en het Topkapi paleis) staan tegenwoordig metaaldetectoren. Officieel om terrorisme tegen te gaan, maar het enige wat die dingen eruit halen zijn tripods. Fotostatieven dus. Drie jaar geleden mocht ik nog probleemloos de Aya Sofia binnen met een - helaas veel te klein - statief. Nu moest mijn speciaal voor deze reis aangeschafte Gitzo 1541T achterblijven aan de ingang.
Er hielp geen lievemoederen aan. Wou ik m'n tripod meenemen, dan kostte dat 12 euro. Ik vroeg het nog eens, en toen was de prijs 14 euro. Needless to say dat ik gestopt ben met vragen... Temeer omdat die prijs per foto was. Er zou doodleuk iemand mee gaan die zou tellen hoeveel foto's ik nam. Nu moet u weten dat ik die tripod vooral mee wilde nemen om wat te experimenteren met HDR-fotografie. HDR staat voor High Dynamic Range en laat je toe om verschillende belichtingen van hetzelfde onderwerp via speciale HDR-software te combineren tot één resultaat. Dat heeft dan een dynamisch bereik (de range van goed belichte schaduwen tot goed belichte lichte partijen) dat groter is dan wat je met een gewone camera kan vastleggen in 1 foto... Hoe gesofisticeerd hij ook moge zijn: een gewone camera kan immers slechts een beperkte contrastomvang verteren. Het menselijk oog kan veel meer aan. Ooit al een foto gezien van een kerk waar alles, gaande van de glasramen tot bij wijze van spreken de binnenkant van het biechthokje mooi belicht was? Dan hebt u hoogstwaarschijnlijk tegen een HDR-foto zitten aankijken.
Maar, voor een goeie HDR-foto mag je de camera niet bewegen tijdens het maken van de verschillende belichtingen. En dus heb je een statief nodig. Niet in het wachtkamertje van de Security, maar in de kerk (of Aya Sofia in dit geval) zélf.
Een goeie HDR foto wordt uit 5 tot 9 afzonderlijke foto's gemaakt. Ik had bijlange geen zin om 9 keer 14 € te betalen, en dus liet ik - dik tegen mijn zin - het statief achter. Creativiteit wordt echter geboren in tijden van schaarste, en zo ging mij, eens in de Aya Sofia, een licht op: ik legde gewoon de camera op de vloer, en gebruikte de eeuwenoude vloer als... een gigantisch statief. Die vloer bood een stabiliteit waar ze bij Gitzo alleen maar van kunnen dromen. Daar hadden ze bij de Security in de kerk zelf nog nooit van gehoord. Ze keken wel wat meewarig (dat ben ik ondertussen gewoon) naar die vreemde die de gekste kronkels met zijn apparaat maakte, maar lieten mij betijen. Hierboven vinden jullie alvast één resultaat. Voor de andere zal het wachten worden tot we thuis zijn, want HDR is zeer computer-intensief, en de kleine laptop die we op reis meehebben verslikt zich teveel.
