Taktak
Een hernia heeft weinig voordelen. Tenzij wanneer de kaart, bij wijze van onheilspellende kronkels in de weg, aankondigt dat er een bergpas op komst is én de volgende overnachtingsmogelijkheid pas op 90 kilometer ligt.
Dan wordt de hernia dankbaar aangegrepen om niet omhoog te hoeven fietsen, wegens gevaar van overbelasting, en spelen we een beetje vals. Tenminste, ons katholieke schuldbesef, dat ons zelfs in dit 99% moslimland achtervolgt, vindt dat we dan vals spelen.
In dit geval nemen we eerst een lokale bus (dolmuş), waar de fietsen op origami-achtige wijze in de bagageruimte opgeborgen worden. Hoe voller de bus is, hoe meer mensen nog blijken op te stappen. 
Ware het niet van onze fietsen, dan nemen er ongetwijfeld nog reizigers plaats in de kofferbak. Een drietal twintigers zitten ook op de bus. Eén van hen spreekt zeer goed Duits. Dat hoeft geen verwondering te wekken, want het drietal werkt aan de Turkse zuidkust als kelner. Daar zitten zo mogelijk nog meer Duitsers dan er muggen zitten rond Eğirdir Gölü (het meer van Eğirdir).
Morgen vertrekken ze terug voor zes maanden, familie en vrienden achterlatend. En toch nemen deze drie musketiers nog de tijd om ons, na het bustraject, nog met de Taktak (of Patpat) , die zijn naam ontleent aan de tweetaktmotor die het carrosserieloze gevaarte aandrijft, nog 10 kilometer verder te brengen, tot op de bergpas zelf. Ze willen er geen geld voor: enkel de prijs van de benzine en een pakje sigaretten.
Even later zoeven we - op de fiets voor alle duidelijkheid - aan 55 per uur de berg af, schuldbesef en hernia op de pas achterlatend.
