Spiegeltje, spiegeltje,...
Met de fiets door de wereld reizen is fantastisch maar een aantal zaken moet je eenvoudigweg loslaten om mentaal gezond te blijven. Ijdelheid bijvoorbeeld. Ijdelheid en fietsreis gaan even goed samen als moslims en bier of Berlusconi en zijn vrouw: niet.
Want hoe weldoend life on the road ook is voor de ziel, voor je uiterlijk is het een ramp.
Door de dagelijkse handwas en wringbeurt rekt al je kledij uit, zodat je jezelf plots in de slobbermode van de ‘80 ziet rondlopen. Voor zover een bikewear t-shirt uit het mannenrek al ooit modieus zou kunnen zijn natuurlijk.
Door de beperkte plaats in de fietstassen moet je het ook zonder items als haarborstels, haardrogers, mascara, foundation, epilady, gelaatsmaskers en dergelijke meer stellen. Dagcrème en oogpotlood zijn mijn enige twee reiscompagnons in het beautydepartement.
Niet elke huid is overigens even blij met de combinatie van vettige zonnecrème, wind en vochtigheid. De mijne broedt op wraak.
Maar het ergste slachtoffer is mijn haar: te veel wind en zon en te weinig lucht, want gevangen onder nylon hoofddoeken of de fietshelm. Wassen gebeurt alleen met de goedkoopste chemische shampoos en conditioner is een herinnering uit een ver verleden. Resultaat: mijn haar was een ontevreden berg stro geworden. Of beter: dat beetje dat uit pure dwarsigheid nog niet was uitgevallen, was een droge, kapotte boel geworden. Drastische tijden vragen om drastische maatregelen dus was het tijd voor het genadeschot. De kappersmeisjes slaakten kreten toen de lange lokken de grond raakten. Ik kneep mijn ogen stijf dicht.
En op zo’n dagen ben je blij dat je guesthouse geen spiegel heeft, want de spiegeltje, spiegeltje,… -vraag durf je echt niet te stellen.
