Single white female
De fotograaf is terug! Een maand heb ik alleen rond gereisd. Tot grote consternatie van de lokale bevolking. Are you alone? werd mij vaak vol ongeloof gevraagd, terwijl het hoofd van de vragensteller alle richtingen uitdraaide, speurend naar de ontbrekende compagnie. Hier doet men niets alleen. Zelfs naar het toilet gaan kan een sociale activiteit zijn, zoals ik helaas mocht ondervinden. Alleen reizen lijkt hier voor veel mensen iets verschrikkelijk out of place. Medelijden en bananen vielen mij te beurt. Beide worden verondersteld het eenzame hart op te peppen.
‘Maar saya suka itu!’ zei ik dan, ik vind het leuk. Ik sta op wanneer ik het wil, fiets en stop wanneer mijn benen het willen, slaap in bungalowtjes met warm water en het instectenwerend product is nooit zoek. Op niet actieve momenten is er altijd nog Paulo Coelho.
Maar mensen die het goed met mij menen, namen geen genoegen met Paulo Coelho en het gezelschap houden van de single white female werd als een ernstige dagtaak gezien. Tot ik op de vlucht moest slaan voor te veel naastenliefde. Een altruïstische Australische veertiger bood mij zijn eigen bed aan, het was groot genoeg voor twee, zei hij genereus. Een eilandmeisje wilde overal op de brommer met me meerijden… Dankjewel en wegwezen, zegt je buikgevoel dan.
Natuurlijk mis je de momenten waarop je dingen kan delen in je eigen taal, dat je samen een oplossing zoekt voor een weg die niet loopt waar de wegenkaart hem situeert en dat iemand met kennis van zaken er is, wanneer je voorwiel plots niet meer in zijn kader lijkt te passen. Maar mijn geëmancipeerde ego bleef het onbegrip voor alleen reizen vooral amusant vinden. Tot de stalker.
59 oproepen op mijn Aziatische gsm de eerste dag. Hij beweert –Indonesisch only- dat we elkaar ontmoet hebben op een strand en dat ik beloofd heb hem Engels te leren. Wat hem doet denken dat ik dat om 5u ‘s nachts en via de telefoon zou doen, is een nog groter raadsel dan hoe hij mij ontmoet kan hebben op een strand waar ik nooit geweest ben. Begripvolle mensen nemen de telefoon in mijn plaats op en vragen de hardnekkige creep om te stoppen met bellen. Tevergeefs. Dagen aan een stuk blijft hij tientallen keren, op alle mogelijke en onmogelijke uren bellen, ondanks het feit dat ik nooit opneem. En dan betaal je de prijs voor de rijke verbeelding waarmee je vroeger opstelwedstrijden won. Midden in de nacht, moederziel alleen, verandert de idyllisch geïsoleerd gelegen bungalow in de rijstvelden in een afgelegen potentiële locatie voor een horrorfilm. Voor de man op de brommer die je drie keer voorbij rijdt -met de klep van zijn helm naar beneden- bedenk je creatieve ongevallen met behulp van je thermosfles, een fietspomp en de bus insectenspray.
Over the moon van blijdschap tenslotte, als de man van je leven -die bovendien voorwielen kan plaatsen als geen ander en dubbel zo groot is als eender welke Indonesische creep- door de douane wandelt.
