School's out in Söğüt
Söğüt moet zowat het vriendelijkste stadje in Turkije zijn, so far. We komen handen tekort om te zwaaien en woorden tekort om goeiendag ('Merhaba') te zeggen. De stichter van het Ottomaanse rijk (13e eeuw) ligt hier begraven, maar, véél belangrijker voor ons, fietsende cultuurbarbaren, is dat hier een hotel is. Twee hotels zelfs, in dit uit de kluiten gewassen dorp van amper 15.000 zielen. Deze wetenschap wordt gevierd met een éclair ('ekler'), een theetje (çay) en een profiterol-gebakje ('profiterol'). Totale rekening van deze verwennerij: 3,75 YTL, of nog geen 2 €.
In de buurt van het hotel verdringen wat jongens zich rond onze fietsen. Ik haal er eentje uit om zijn portret te maken. Hij durft niet, maar durft ook niet afgaan tegenover zijn vrienden. Groepsdruk. De basis van iedere oorlog (en recentelijker ook de basis van elk Reality TV-programma, maar dit geheel terzijde). Uiteindelijk maak ik bovenstaand portret. Hij is blij met zijn Polaroid afdruk. Een stoere bek, maar een klein hartje. Zo kennen we er nog. Wie de voor- en-na wil zien (voor alle duidelijkheid: dit is de nà), surft even hierheen.
