Procession-time
We zitten even in twijfel: nemen we uit Munduk de drukke weg die rechtstreeks naar beneden gaat, of nemen we een smaller, secundair (tertiair of quartair eigenlijk, zoals later uit de staat van het wegdek zal blijken) weggetje, wetende dat er dan nog een vallei (en dus een fikse klim) tussen ons en de zee staat.
We kiezen voor the hard way en nog geen honderd meter verder worden we al beloond met een processie. Geen statige pastoor met een preek van hel-en-verdoemenis, maar dansende vrouwen, offertjes (het kleine kuikentje dat op het punt staat geofferd te worden vindt verdoemenis-prekende pastoors ongetwijfeld een betere optie) en lachende gezichten.
Nog drie kilometer verder duwen we zwoegend en zwetend onze fietsen omhoog op een helling van zo'n 20%. Een processie, van Echternach ditmaal. There's no such thing as a free lunch!
