Over wittere huid en groener gras …
In Java moesten we op zoek naar zonnecrème omdat de fotograaf verdacht veel van een sputterende brandweerwagen op twee wielen weg begon te hebben. Vruchteloos dweilden we apotheken en minimarkets af. We vonden honderden crèmes om de huid te bleken, witter te zijn en sproeten te verwijderen maar geen beschermende zonnecrème.
Ondertussen vielen mij kreetjes van bewondering te beurt, niet omwille van mijn fietscapriolen maar vanwege mijn bleke teint.
In Indonesië en Singapore is de parasol een standaard accessoire voor elke vrouw met een minimum aan ijdelheid (die niet gebukt, kniehoog in het water, rijst aan het plukken is).
In Indië zijn vier reclamespots op vijf voor bleekmakende toverlotions ‘krijg een blekere huid op zeven dagen!’ ‘verander de manier waarop je echtgenoot naar je kijkt, … gebruik crème x’ ‘twee tinten lichter op vier dagen’… De spots worden zo vaak herhaald, dat wij er purper van uitslaan en spontaan in het Hindi kunnen meezingen.
Dezelfde merken die bij ons body lotion met zelfbruiner twee-in-één verkopen, brengen hier body lotion met zelfbleker aan de man. Winstbejag heeft geen kleur.
Zelfs in Iran. We namen een foto van een lief Zuiders bankierskoppel en toonden het beeld op het schermpje. ‘Wat? We lijken wel Pakistanen! We zijn veel te donker op die foto. Maak ons in Photoshop maar wat lichter.’
Het valt ook op dat vrouwen in Aziatische publiciteitsaffiches en - magazines vaak een Westerse morfologie hebben en dat families in televisiespots aan een tafel en met vork en mes eten. De wereld die wordt voorgespiegeld is ver, anders en onbereikbaar. Behalve als je product x koopt, natuurlijk.
Een Indisch gezondheidsmagazine heeft deze maand een speciale editie met oefeningen om groter te worden. ‘Height not only adds to the physical attribute but also a psychological benefit often leading to success and advancements.’ Volgens deze redenering zou ik met mijn 1.80 m ondertussen een fenomonaal fortuin en een onuitputtelijk zelfvertrouwen opgebouwd moeten hebben, terwijl de fotograaf (1.93 m) voor National Geographic en Magnum zou werken, terwijl hij fluitend door het leven tapdanst… Vooralsnog heeft onze lichaamslengte ons vooral scoliose en uitzicht op de kruinen onzer medemensen bezorgd.
Ach, eigenlijk gebeurt bij ons net hetzelfde. Douchegels worden aangeprezen door mysterieuze, Zuiderse schonen, een zonnebankabonnement is een welkom kerstcadeau en een exotische pareo een hip modefenomeen... Wij romantiseren het Oosten door het te associëren met tradities, dicht-bij-de-natuur en innerlijke rust, terwijl we handig de gebrekkige medische zorgen, de pollutie en de onophoudelijk rinkelende gsm’s wegfilteren…
Het gras is altijd groener aan de overkant van de oceaan, zeker?
