Over Romeinen en brood
‘Do as the Romans', zei onze iranadviseur, de Grote Avicenna. Dus we stroopten onze mouwen af en installeerden een elektronische claxon op onze fiets om andere weggebruikers de stuipen op het lijf te jagen. Maar pas in het uitzonderlijk frivole grensstadje Astara werd onze integratie een feit. We kochten er namelijk een thermos. Duitse makelij, gegarandeerd 24u warm, zei de verkoper, die van zijn motorfiets gevallen was en ons toevertrouwde dat hij graag naar België wil verhuizen omdat mannen en vrouwen daar samen mogen zwemmen. Ik zei het al, ongewoon frivool.
Met de thermos is er een wereld van geurige koppen thee op de meest onherbergzame plaatsen voor ons open gegaan. In hotels, restaurants, winkels of bij mensen thuis wordt de thermos - we hebben haar Astara genoemd - voorzien van heet water uit de samovaar en voor de rest van de dag zijn we waterautonome Romeinen. (Omdat er ook nog een flink pak Galliër in de fotograaf schuilt, verruilen we het theezakje buiten het oog van de Iraniërs al eens voor Nescafé, een warme drank die niets met koffie te maken heeft maar de verdienste heeft die illusie te creëren.)
Bij een tas warmte is er niets heerlijker dan een gewoon stuk brood. Enfin, Iraans brood en dat lijkt in niets op de witte of bruine sponsen-met-korst die bij ons verkocht worden. Er zijn verschillende soorten: lavash (dunne lappen die er wat uitzien als vierkantige tortilla's), barbari (een geribbeld, plat brood met maanzaadjes) en onze favoriet, sangak (iets tussen een artisanale pizzabodem en een pannenkoek). Het brood vind je enkel bij een bakker en elke bakker maakt maar één soort, op welbepaalde tijdstippen die niet gespeend zijn van enige onvoorspelbaarheid. Brood kopen vereist dus wat concentratie en geduld. Om te weten wanneer en waar er versgebakken brood is, moet je op de geur afgaan. Alternatief weet je dat de tijd gekomen is, wanneer er ergens een menigte samendromt. Ofwel is de bakker open, ofwel is er een auto-ongeluk gebeurd, ofwel schuift men aan om een president te kiezen. Het laatste gebeurt nu ook weer niet dagelijks - het tweede helaas wel.
Wanneer je je ovenverse brood na een half uur aanschuiven te pakken hebt, moet je het eerst laten afkoelen en in het geval van sangak moet je er ook de steentjes uitpeuteren die er tijdens het bakproces in blijven plakken.
Een paar uur later is het een droge boel maar vers is het verrukkelijk. Vergeet de Iraanse kaviaar, droog brood is hier dé delicatesse. Al kan de combinatie van beide bij nader inzien ook niet slecht zijn.
