Lebaran

Lebaran Lebaran is het Suikerfeest, het feest waarmee moslims het einde van de Ramadan vieren. Het komt eraan en we zullen het geweten hebben! De straten slibben dicht met uitgeweken familieleden die het eiland doorreizen om bij hun familie te zijn. Treinen, vliegtuigen, bussen: allemaal overvol geboekt. Daar hebben wij op onze fiets geen last van maar hetzelfde geldt voor hotels en daar hebben we wél last van.

Gewaarschuwd door een Vlaamse die al jaren in Indonesië woont, proberen we een week op voorhand een overnachtingsplaats te vinden in Solo. 16 losmens moeten we bellen voor we een kamertje met ventilator aan een ridicuul hoge prijs vinden. ‘Special Lebaran Price’ betekent: de gewone prijs maal drie, of nog een veelvoud daarvan. Een kamertje van 150 000 rupiah (11 euro) wordt van 19 tot 26 september plots aan 700 000 rupiah (50 euro) verhuurd. We halen al ons onderhandelingstalent uit de kast maar het haalt niets uit. Zo goed als alle hotels zitten tjokvol.

Andere signalen van het nakende feest zijn kerstslingers, kitscherige versieringen, mobiele vuurwerkverkopers en overvolle winkels. In Ponorogo vinden we een grootwarenhuis, waar we anti-vlooienproduct (inderdaad, het is gebeurd, we hebben vlooienbeten) zoeken en onszelf door een mensenzee tot aan de kassa moeten wurmen. We geven het halverwege op. Op een beet meer of minder komt het in dit stadium toch niet meer. Favoriete lebarancadeau is de geschenkmand: zo’n mand gevuld met allerlei niet bij elkaar passende delicatessen die bij ons rond Kerstmis ook populair is. Waar wij kiezen voor een flesje wijn, ganzenlever, tropisch fruit of koekjes, zitten de mandjes hier vol met ‘Westerse’ luxe-items: blikjes coca-cola, aardappelchips en zakjes Nescafé.

Het leukste is de schoonmaakwoede. Muren, deuren en hekken worden opnieuw geschilderd in wat de fotograaf primaire kleuren noemt, schrijnwerkerij wordt opgeschuurd en de meubels staan op de patio of op straat in een laag sop en schuim. Matrassen hangen ondertussen over muurtjes in de zon. In sommige dorpjes worden we lichtjes high van de verfgeur.
Naast de geestelijke en innerlijke schoonmaak, die de Ramadan is, wordt nu ook de fysieke omgeving grondig gereinigd. Binnenkort zijn wij nog de enigen op dit eiland met vlooien.