Koninklijk Eğirdir
We waren een week geleden in Eğirdir. Vroeger was het een populaire stopplaats op de koninklijke route tussen Efese en Babylon maar de middeleeuwse caravanserai is vandaag een bazaar waar lokoum met rozensmaak en synthetische hoofddoeken verkocht worden. De stad is het Turkse equivalent van Evian, Genève of Genval: een stadje aan een meer. En wat voor één. Een fabuleus appelblauwzeegroen meer. De plaatselijke middenstand is dan ook niet vies van de woordspeling turkuaz. Pansyon Turkuaz, Kebab Turkuaz,… Rondom het meer niets dan bergen, onderaan -al naar gelang de stand van de zon- donkergroene of aardetinten en bovenaan witte sneeuwtoppen: de Paramountbergen!
We zijn er geraakt door stevig over die bergen te fietsen. Overigens ook de enige manier om er weer weg te komen, een wetenschap die ons niet echt motiveerde om de tassen weer in te pakken. Bovendien verkoopt men er op elke straathoek verse gegrilde baars en roomijs. Voor de fotograaf waren er oude, verweerde vissersbootjes en dito vissers (zie foto) gedropt en voor mij profiteroles.
Ik vermoed dat de lyrische hoera-berichten uit Turkije stilaan ongeloofwaardig beginnen te worden maar op een occasionele tegenwind en een kolonie dazen die zich tijdens het fietsen genadeloos op ons gestort hebben na, is alles simpelweg too good to be true.
Meer info over hoe de foto tot stand kwam, inclusief een setup-shot met Ruth als vissersvrouw, vindt u op MoreThanWords.be.
