Illegaal in Indonesie, het kan iedereen overkomen, toch?
Heel af en toe gebeurt het dat de fotograaf en ikzelf niet helemaal overtuigd zijn van elkaars gelijk. We blijven uiteraard beschaafd en wellevend maar alleen harde bewijzen kunnen in dat geval de harmonie der ego’s herstellen. Vandaag, in een Noordelijk kuststadje, ging het ongeveer als volgt:
Ik: “het nummer van de terugvlucht staat op mijn visum.” (Toelichting: het is onmogelijk een verlengbaar toeristenvisum voor Indonesië te krijgen, indien je geen bewijs van terugvlucht kan voorleggen dus we waren genoodzaakt een vlucht te boeken, ondanks het feit dat we het land gewoon zullen uitfietsen).
De fotograaf (lichtjes neerbuigend): “Nee hoor, op mijn visum staat geen vluchtnummer en op dat van u dus ook niet”.
Ik (sla de ogen ten hemel): “ Oh gij, betweterig, pseudo-specialistisch, mannelijk geboefte, wacht dat ik mijn paspoort erbij haal”.
Ik haal mijn paspoort boven. (Triomfantelijk): “kijk maar eens even”.
De fotograaf (kijkt naar het vluchtnummer op het visum) : “…. Allez, hoe kan dat nu?”
Toevallig kijken we ook nog eens naar de toegangsstempel naast het visum: Validity 60 days. From: 3 JUN 2009.
Gedeelde paniek blijkt gunstig voor de verzoening van onze ego’s.
We zijn vandaag 11 augustus 2009. Dwz 69 dagen na 3 juni.
Bij het overschrijden van je visum rekent de Indonesische overheid voor een dag of wat 20 dollar boete per dag en nadien is het… de gevangenis.
Maar… op 3 juni zaten mijn paspoort en ikzelf in Iran.
Ik kwam Indonesië binnen op 3 juli en niet 3 juni.
De stempel in mijn paspoort klopt niet!
We bellen de immigratiedienst in Denpasar, die ons galant doorverwijst naar Bali’s tweede grootste stad, Singaraja. Daar melden we ons bij de lokale polisi. Die verklaart zich vriendelijk onbevoegd en stuurt ons door naar het Immigrasi Kantor. We charteren twee bromfietsen-met-chauffeur en beloven extra geld als we voor sluitingstijd 14u op het Immigrasi Kantor kunnen toekomen. Kijk, papa, we vliegen! Om 13.50u komen we toe. Blosjes op de wangen. Sterretjes voor de ogen. ‘Good luck’ zegt de chauffeur ten afscheid. De fotograaf mag het kantoor niet binnen vanwege zijn short en sandalen. ‘Sorry, we hadden geen tijd om een smoking te huren’, hoor ik hem denken. Gelukkig in het Nederlands. Ik mag wel binnen. Het feit dat mijn paspoort zegt dat ik illegaal in het land ben, blijkt doorslaggevender dan mijn flipflops.
Superier na superieur wordt erbij gehaald. De laatste blijkt het daadkrachtigst: “You have to go to the Immigration Department of the airport.”
Dat betekent weer het hele eiland doorkruisen.
Zonder geldige verblijfsdocumenten.
Terug over de berg van bijna 2000 m hoogte.
Shit.
(Wordt vervolgd).
