Het syndroom van Meshgin Shahr
Tussen de politieke aardbevingen door even iets over het Meshgin Shahr Syndroom. We hebben het zo genoemd, naar de stad waar de prevalentie het meest acuut was. Eigenlijk doet het syndroom zich echter in heel Noord-West Iran voor en waarschijnlijk zelfs in heel Iran, dat laatste hebben we zelf niet empirisch kunnen vaststellen. Het syndroom heeft verschillende manifestatiewijzen maar enkele constanten maken het duidelijk herkenbaar: enthousiasme, hulpvaardigheid en generositeit.
Naar gelang de persoon kan één van deze aspecten meer uitgesproken voorkomen dan de anderen maar in Meshgin Shahr, manifesteren ze zich alle drie tegelijkertijd. Niet in enkele geïsoleerde gevallen maar in de hele populatie van 57.000 zielen. We zouden van een lokale pandemie kunnen spreken, moest dat geen contradictio in terminis zijn.
Kunt u zich onze doortocht voorstellen? Quite impressive. Onder vreugdekreten wandelen we de lokale fotograaf binnen, waar we uitgenodigd worden op de thee naast de deur, in een soort vastgoedkantoor waar mannen zitten. Te zitten. Alsof ze al een dertigtal enkel op ons wachten, vergroeid met de stoel en de onafwendbaarheid van de voorbijgaande tijd. Salvador Dali (foto) holt om gebak bij de patisserie. Wat we niet op krijgen, wordt voor ons ingepakt. Bij de bakker mogen we proeven en krijgen we nog twee broden gratis mee. Ondertussen is ons gevolg uitgebreid tot tientallen enthousiastelingen, een erg standvastige English Teacher op kop. In het internetcafé moeten we met zowat iedereen op de foto en dreigt de uitbater ermee very sad te worden als we zouden betalen. Ondertussen is de zon onder gegaan en wil de English Teacher ons geld gaan terugvorderen in het hotel zodat we bij hem en zijn familie kunnen dineren en logeren. We bedanken beleefd doch beslist, 114 keer.
Nog steeds onder vertaalbegeleiding een stop voor pizza en cola in de lokale artisanale fastfood tent, waar de baas paprika’s snippert en very mad dreigt te worden als we willen betalen. Een postkaartje van ons nationale elftal voor de leerjongen zou wel geapprecieerd worden. Van terug naar het hotel wandelen is geen sprake, er wordt een auto gezocht die ons voor de deur afzet. We voelen ons Albert en Paola, maar dan zonder het accent of de dotatie.
Zo gaat het soms dagelijks. Yoghurtsoep op weg naar Saraein, vers brood met geitenkaas op een stoepje in Ghazor Khan, pruimen op de bus naar Qazvin, een roos langs de weg naar Astara, een kus bij aankoop van een thermos, ijsjes in ruil voor een foto, onderdak, ontbijt en een chauffeur bij de burgemeester van Razmiyan, diner en logement in Kaleybar, Haviq en Asalem, thee en namaakbier in Asheqlu, koekjes,
geluksbrengers, I-love-you-hoefijzers… Veel Iranezen bedelven ons onder gastvrijheid, eten, goede raad, aanmoedigend getoeter en wegbegeleiding. Welcome in Iran of welcome to my city, is vaak het eerste en het laatste wat we horen. Oprechte interesse en hulpvaardigheid, zonder twijfel. Maar ook de wens om het imago van Iran op te krikken. We want you to think good of Iran, zegt een man. De reputatie die Iran in het Westen heeft maakt hem very sad.
Soms is het allemaal zelfs wat te veel en zoeken we refuge in een anonieme hotelkamer (al houdt een goedkope deur de echt gemotiveerde self appointed gids natuurlijk niet tegen). Dan zijn we blijer dan ooit dat we Britney Spears niet zijn.
We bereiden ons voor op een afkickperiode, want dit is du jamais vu, zelfs voor twee verwende wereldreizigers met veel geluk.
