Het Eerste Portrait Of Asia
Gisteren mijn eerste kebab gegeten op Turkse bodem. Het zal ongetwijfeld niet de laatste zijn. Ik kreeg voorwaar schapenvlees op mijn bord. Zouden ze hier mijn koosnaam kennen?
Afijn, zoals u onderwijl wel weet, zal er op deze reis behalve gefietst, ook flink wat gefotografeerd worden. Portretten meer bepaald. Ik sleur met dat doeleind dan ook een halve fotowinkel mee in mijn fietstassen. Ik durf gerust zeggen dat mijn fietstassen beter uitgerust zijn dan de fotografie-afdeling van de Fnac. Pocketwizards? Check! Nikon SB-900 flits? Check! Flitsparaplu? Check!
U leest het goed. Ik vermoed dat we zowat de enige fietsers zijn die momenteel op deze aardbol rondtoeren met een flitsparaplu in de tas. Tot gisteren was er noch van fietsen, noch van mensen fotograferen evenwel al veel in huis gekomen. Het weer in Istanbul is dan ook van die aard dat de flitsparaplu beter dienst doet als regulier exemplaar.
Maar... gisteren beten we in de kebab-zaak dan toch maar de spits af: het kaartje met de Turkse uitleg van PortraitsOfAsia werd aan de uitbater overhandigd, en - hij kon natuurlijk moeilijk anders - die stemde in met een portret. Laat ons zeggen dat wat toen volgde nog niet bepaald als een organisch, goed geolied samenspel tussen de fotograaf en zijn assistente kan omschreven worden. De assistente zwierde met de nylon flitsparaplu vervaarlijk in de richting van het brandende kebab-spit, en de fotograaf zelf kreeg zijn volautomatische iTTL systeem maar niet aan de praat.
Maar uiteindelijk klapte de spiegel van de D700 dan toch open, en ontstond de kleurenversie van onderstaand portret. Twee minuten later konden we de eerste afdruk uit onze Polaroid Pogo aan de eerste Geportretteerde Van Azië overhandigen.
Gesterkt door dit resultaat doken we onmiddellijk terug de stad in om nog een paar andere slachtoffers voor de lens te slepen. Maar dat is voer voor een volgende post.
