Hello Goodbye
Of ze even iets mag vragen, vraagt het meisje met het lange haar en de lieve glimlach. Waar we naartoe gaan en voor hoe lang en en passant ook of ze ons vertrek mogen filmen voor het programma Hello Goodbye. Had ze gevraagd of ik voor de rest van mijn leven gratis haar was en strijk wilde doen. Dat zou ook goed zijn geweest. Vandaag is voor mij alles goed. Tout va bien dans le meilleur des mondes possibles. Dichter bij wereldvrede met mezelf stond ik nooit. Zo blij dat we -na een onverwacht te schrijven boek, een Grote Aankoop, een geldqueeste en een hernia- vandaag met onze fiets op weg zijn. Filmen? No problem. Ik trek zelfs mijn bikini aan als u dat wilt.
Mijn schoonouders zijn iets minder enthousiast. Ze kwamen om te wuiven, niet om wereldberoemd in Vlaanderen te worden. ‘Nee, ik ben niet zo blij dat hij een klein jaar weg gaat’, antwoordt mijn schoonmoeder oprecht, wanneer gepeild wordt naar haar gevoel bij het vertrek van haar zoon. ‘Maar we gunnen het hem wel’. ‘Dat hij vooral behouden terugkomt’, vult schoonvader aan. Behouden. Dat is een prachtig woord. Ik hoor er ‘met ons hebben en houwen’ in: zoals thermisch ondergoed en glanzende rijwielen. Maar ook ‘vasthouden’, van herinneringen. ‘Houden van’, van elkaar en van de mensen die we nog tegen zullen komen.
‘Wat we zullen missen’, wordt nog gevraagd. ‘Mijn hoge hakken’ antwoord ik. Wie mij kent weet het, ik ben niet gemaakt voor bergbottines maar mijn talons zouden weinig praktisch blijken in het Iraanse hooggebergte. Maar dat is natuurlijk het echte antwoord niet. De geboorte van het eerste kind van mijn kleine zusje in augustus. Dat zal ik missen. Maar ik dat zal kindje om het goed te maken duizenden verhalen vertellen over kleurrijke Turkse grootmoeders, Indische voedselvergiftigingen, platte banden in Indonesië en lachende ogen. Goodbye Brussels. Hello Istanbul.
