Hello Goodbye
Turkije heeft hét. We zijn ervan gaan houden. Van het Turkse koorddansen tussen moderniteit en traditie. Van de dorpjes met hun centraal pleintje met het café (waar het leven van het mannelijk deel van de bevolking zich afspeelt). Van de bittere theetjes en de verfrissende yoghurtdranken. Van de enthousiaste, behulpzame mensen. Van de zon die genereus doch gematigd meereist. Van het moderne comfort van de steden (spaghetti, douchecrème, internet, warm water, toiletpapier!) Van de fabuleuze landschappen, meren en vogels... Le rêve du voyageur.
Maar Iran wacht en de Iraanse visamannen, dat zijn geen keirels waarmee da ge nog al es kunt lachen.
We hebben 30 dagen verblijf in de Islamitische Iraanse Republiek gekregen en die willen we ten volle benutten. Daarom schepen we morgen in Kayseri in op de Trans Asia Ekspresi. De trein die één keer per week Istanbul met Teheran verbindt en naar verluidt alles behalve express is. We gaan mee tot aan de Iraanse grens en het diepe oosten van Turkije zullen we dus enkel vanuit het treinraampje zien. That is, als we op de trein geraken want de TCDD van Kayseri wil ons geen reservatie geven.
Iran… het land waar het huis van de moskee staat, waar meer dan 500 jaar voor Chr. het schitterende Persepolis complex gebouwd werd, waar de boeken versierd zijn met miniaturen en de zijden tapijten verhalen vertellen…
Iran, thuisland van dichters als Hafez en Rumi en mijn goede vrienden Mehdi (met wie ik jaren geleden op een Leuvense wei voor het Iraanse nieuwjaar over een vuur sprong om tegenslag en gezondheidszorgen te verbranden en gelouterd het nieuwe jaar in te gaan) en Sina (die ons voor het vertrek nog een verrukkelijke maaltijd uit zijn thuisland kookte, een landkaart meegaf en samen met Mojgan onze e-mail helpdesk is.)
Iran, ook het land waar vrouwen –letterlijk- maar de helft waard zijn van mannen en waar een incorrecte hejab met zweepslagen bestraft kan worden. In mijn mouwloos, ademend, snel drogend bike-wear fietsshirtje zie ik me regelrecht de Iraanse gevangenis in fietsen, dus time for some shopping. Het resultaat ziet u binnenkort op deze blog. Inch’allah.
