Fietsen tijdens de Ramadan
Het is de eerste keer dat we tijdens de vastenmaand in een moslimland fietsen. We hadden onze voorzorgen genomen: de laatste weken in Bali vele, vele maaltijden verorberd, zodat we genoeg energiereserve (psychologisch geven we de voorkeur aan deze term boven 'vetreserve') zouden hebben. Plaats gemaakt in de fietstassen (de slaapzakken naar Belgie teruggestuurd) voor 20 energybars, gedroogd fruit en extra flessen water... Even hebben we overwogen de Ramadam mee te volgen maar fietsen in de hitte zonder drank zou alleen maar leiden tot rehydraterende infusen en been there done that. Bovendien hebben we geen talent voor heldendom.
Toen we in Java toekwamen, was de ramadam een kleine week bezig. De eerste man die ons vanuit een auto aansprak, had een cornetto in de hand maar dat bleek niet representatief.
Het is een ervaring. De moskees klinken later/vroeger, overtuigder en welluidender dan ooit. De warungen zijn overdag allemaal dicht en de mensen hangen wat rond, blij met afleiding in de vorm van Kogafietsen met lange westerlingen op.
Rond 17.30u klinkt een loeiende sirene die het einde van de vastdag aankondigt. Tegen dan staat de schemerende straat vol eetstalletjes met slingerende lichtjes zodat het kermis lijkt. Op het vrome eiland Madura bevinden we ons op het sirenemoment net in een internetcafe. De twee jonge uitbaters komen aandragen met potjes rijstpudding met banaan en een glaasje blauwe sprite (spreek uit spriet). Wat later volgt een bord groenten met ananas en pindakaassaus, een typische schotel op Madura. We krijgen ook nog een zakje snacks mee...
Betalen mag niet, dus we genieten dankbaar van de traktatie en de fotograaf maakt een portret, de laatste Koning van Madura waardig.
Dit soort lieve attenties doet ons denken aan dat andere moslimland, Iran. Het doet ons ook de snel snel uit het zicht, achter een boom, opgepeuzelde 'lunch' van sandwichbrood met plastieke kaas waarvan ons gehemelte aan onze tong vastplakt, vergeten.
