Een Droom op Twee Wielen
Ik was een jaar of acht en zat op de achterbank van onze Volvo. Mijn vader zat aan het stuur luchtgitaar te spelen op een nummer van de Rolling Stones, terwijl we wachtten tot het verkeerslicht op groen zou springen. Ik zou dan ‘groen’ roepen maar dat is er nooit van gekomen. Plots stond er op het baanvak naast ons een wonderbaarlijk iets. Het kwam uit de hemel, geloof ik en was een soort troon, versierd met goud en zilver. Het maakte een diep rollend bromgeluid, alsof alle goden, elfen en trollen tegelijk aan het neuriën waren. Onze Volvo klonk nog als afwaswater dat je laat weglopen. ‘Papa, wat is dat?’ vroeg ik, betoverd.
‘Een Harley Davidson’, antwoordde mijn vader. Gelukkig weten vaders alles.
Dat jaar vroeg ik een Harley Davidson aan Sinterklaas en de volgende jaren eveneens maar de brave man heeft er nooit één door de antroposofische schouw gekregen. Het behalen van het motorrijbewijs impliceerde het snijden van biefstukken in de UNIC en een heroïsch gevecht met een examinator die van mening was dat vrouwen niets te zoeken hebben op een motor.
Op mijn negentiende verjaardag schonk mijn Nonkel Peter me een Harley Davidson koplamp en dat is meteen het dichtste dat ik ooit bij de Droom op Twee Wielen gekomen ben.
December 2009. We fietsen van Kanyakumari naar Kovalam. De baan is druk en we vermoeden dat de buschauffeurs gewed hebben wie de twee excentrieke fietsers het eerst van de weg kan rijden. We moeten regelmatig de berm induiken. Bij één van die gelegenheden staan we oog in oog met… de étalage van een Royal Enfield dealer.
De Royal Enfield is een Indische motor. We zien er regelmatig één rijden en ze zijn elegant en robuust tegelijk. De ogen van de fotograaf schitteren als zijn flitslamp als hij informeert naar de prijs. De ‘Bullet’, het standaardmodel, heb je voor 84000 rupies, dat is ongeveer 1.300 euro. Minder dan onze fiets! We gaan erop zitten en het voelt fan-tas-tisch.
Na 26 jaar is de Harley vergeten. We kijken elkaar aan en op een paar tellen vormt zich een nieuwe droom… als we nu eens onze fietsen in een container naar Antwerpen steken, de fietshelm verruilen voor een steviger exemplaar en elk een Enfield kopen om terug naar huis rijden…
Met een hernieuwd enthousiasme kruipen we op ons plots pijnlijk smalle fietszadel.
Een paar kilometer verder begint het.
’Hoe zit dat met verzekering?’
’Waar moeten we die moto’s inschrijven?’
’We hebben geen rijbewijzen op zak.’
’We kennen niets van mechaniek’
’Zou er nog sneeuw liggen in Oezbekistan in Januari?’
’Ijzel in Armenië?’
…
