Drie halen, twee betalen

rambutsiwi

Ben ik nu een fotograferende fietser of een fietsende fotograaf? Ik ben er zelf nog niet helemaal uit. Feit is dat het voor de fotograferende-fietser-slash-fietsende-fotograaf soms moeilijk is om beide te combineren.

Neem nu enkele dagen geleden: zonsondergang aan de tempel Pura Rambut Siwi. De fotograaf wil wachten tot het einde van de zonsondergang rond half zeven. De fietser weet dat er dan nog 10 kilometer in de - snel als een baksteen - invallende Balinese nacht gefietst moet worden. Op een drukke baan. Zonder pechstrook, laat staan een fietspad. Met een voorlicht dat qua lichtopbrengst door een vuurvliegje geklopt wordt. Wetende dat er, in dit drukke hoogseizoen, nog slaapgelegenheid moet worden gevonden.

De fietser wint. De fotograaf wil de volgende avond terugkomen. Licht bepakt, om snel voort te kunnen maken.

Ik vertrek om twintig voor zes, om om zes uur hijgend bij de tempel aan te komen. De tempelwachter laat me opnieuw betalen. Ik probeer nog: ‘But I ‘ve already paid yesterday’. Maar de man is onverbiddelijk: ‘If today you take the bus to Denpasar (de Balinese hoofdstad, nvdr), and tomorrow again, you also have to pay two times.’

Point taken. Tegen zoveel wijsheid kan ik niet op. Ik hoest dus op, temeer daar gisteren drie Fransen uit de tempel gezet zijn, omdat ze morden over de prijs.

Helaas garandeert het ticket geen perfecte zonsondergang. Die zit namelijk verscholen achter een gigantische wolk. Ik besluit dan maar mijn eigen zonnetje-op-batterijen uit te halen en stel de flits op, om een portretje van de filosoof/tempelwachter te maken.

Na twee foto’s houdt ook mijn flits het voor bekeken. Geen wolk deze keer maar lege batterijen.

Terwijl ik mijn boeltje pak, ziet de man mijn ontgoocheling. ‘Tomorrow you can come again. Free of charge.’
Gesterkt door die mededeling, duik ik de ondertussen ingevallen nacht in. Een vuurvliegje toont me de weg naar het guesthouse.