demonen eiland
‘Nice to meet you’, zegt Lili, als we al een klein half uurtje tegen elkaar aan plakken. Voor zover onze ellebogen meewillen, schudden we elkaar de hand. We zitten op een bootje dat de Indonesische eilandjes Nusa Lembongan en Nusa Penida verbindt en voor ons kleurt de opgaande zon de zee oranje. Mijn fiets staat in het midden van de boot, geklemd tussen stevige Indonesische knieën. Iemand heeft zijn tas aan het stuur gehangen.
Om vijf uur ben ik in het aarddonker aan de andere kant van het eiland Lembongan vertrokken. Een beschermengel op een motorfiets achter mij aan, om de putten in het smalle wegdek bij te lichten met een sterke koplamp. Zijn vrouw had me om vier uur verse papaya, ananas en thee geserveerd. Lili, met wie ik ondertussen een soort Siamese tweeling vorm, heet eigenlijk Putu, maar die naam wordt in Bali heel algemeen gegeven aan de eerst geborene m/v. Ik vertel dat ik ook een eerstgeboren dochter ben, waardoor Putu-Lili nu denkt dat in België alle eerst geborenen Ruth heten… Ach, waarom ook niet.
De Balinezen hebben geen nood aan individualiteit of exclusiviteit in hun naamgeving. De eerstgeborenen heten Wayan of Putu. De tweede Made. De derde Nyoman, de vierde Ketut en dan beginnen ze weer van vooraf aan. Gelukkig krijgen mensen vaak nog een tweede iets individuelere naam, zo ontmoette ik een driejarige die yogi heette omdat hij zo rustig rond kijkt en een blozende twintiger die appel heette, omwille van de vorm van haar gezicht.
Lili werkt eigenlijk op Lembongan maar vandaag is er een ceremonie op Nusa Penida waarvoor ze de oversteek maakt. Als ik een uurtje later op de kustweg voorbij fiets, zit ze net als haar familieleden en de meeste eilandbewoners rondom een hoop drogend, wit en roze zeewier. Zeewier cultiveren is de hoofdactiviteit van de inwoners van Nusa Penida, ook wel het demoneneiland genoemd. De legendarische demon Jero Gede Macaling woont hier namelijk en de Balinezen geloven dat het eiland kwade krachten heeft. beoefenaars van zwarte magie komen hier jaarlijks nieuwe kracht putten in één van de tempels, opgedragen aan angker of evil power. Vroeger was het eiland ook de plaats waar verbannen criminelen uit het 
koninkrijk van Klungklung naartoe gestuurd werden. Ik vermoed dat een demon meer of minder voor de slechteriken geen kwaad kon. Helemaal op mijn gemak ben ik, enige toerist op het hele eiland, toch niet. Maar na de eerste nacht staan de meubels ‘s ochtends nog op hun plaats, mijn kuitspieren zijn niet in pudding veranderd en de enige demonen zijn mijn eigen, en hoe ik die moet aanpakken weet ik ondertussen. Al zou het best kunnen dat de vele hellingen, zo steil dat mijn stuur omhoog komt en mijn ademhaling de salsa danst, eigenlijk demonen zijn, die geniepig in hun vuistje lachen omdat ik alleen mijn pedalen heb om ze te bedwingen…
De foto’s zijn niet van de fotograaf wegens unavailable.
