De voorbereiding: prudentia
Prudentia is een deugd, leerde ik in een steeds verder verleden van een fabuleuze prof filosofie. We lazen het Petit traité des grandes vertus van André Comte-Sponville. De Franse filosoof heeft het over voorzichtigheid als een praktische wijsheid: de wijsheid om gevolgen te voorzien. Kunnen inschatten wat werkelijk goed is voor de mens en wat dat niet is. Weloverwogen savoir-vivre zeg maar.
Maar laat het ons gewoon netjes ingekleed eigenbelang noemen, dat mij ertoe bracht naar de website van Buitenlandse Zaken te surfen en de reisadviezen op te zoeken voor de landen van onze reispuzzel. Het is zoals met het vroegtijdig lezen van het einde van een boek: achteraf wens je altijd dat je het niet had gedaan, want het bederft de pret.
Er zijn zes veiligheidsniveaus. Het eerste betekent dat het land zo veilig is als een goed vastgeklikt autostoeltje: tenzij er een in slaap gevallen vrachtwagenbestuurder passeert, geraak je heelhuids waar je maar wilt. Veiligheidsniveau 6 wil zeggen dat landgenoten dringend verzocht worden het land te verlaten.
Wat blijkt: van de eerste vijf landen op ons lijstje zijn er twee met veiligheidsniveau 2: ‘sommige gebieden kunnen gevaarlijk zijn of waakzaamheid is geboden’. Twee landen krijgen het label 3: ‘niet essentiële reizen naar bepaalde gebieden worden afgeraden’ en Georgië heeft veiligheidlabel 4: ‘niet essentiële reizen worden afgeraden’ tout court. Explosieve tuigen, bendes, beschietingen, straatcriminaliteit, overvallen en daarbovenop nog vogelgriep en hondsdolheid. De ambtenaren van Buitenlandse Zaken zullen niet snel gevraagd worden om een toeristische brochure voor Georgië te schrijven, vermoed ik.
Dan niet via Georgië maar via Armenië naar Azerbeidjan, bedenken we flexibel. Mispoes. Die grensstreek is oorlogsgebied. Nagorno-Karabach, weet u wel. Tja, rechtstreeks van Oost-Turkije (‘extra waakzaamheid is geboden in de buurt van vuilnisbakken’) naar Iran (‘Iraanse wegen behoren tot de gevaarlijkste in de wereld’) dan maar? Als de grens open is en de PKK ons ondertussen niet gegijzeld heeft, is het antwoord van de reisadviseurs.
En zo valt onze reispuzzel terug uit elkaar. Of niet? Want naast prudentia had Comte-Sponville het ook over deugden als moed, liefde, dankbaarheid en trouw. Trouw aan ons idee. Liefde voor mens en land. Dankbaarheid voor de kansen die we krijgen. De moed om een plan niet te laten afhangen van mogelijke, onzekere, onwaarschijnlijke eventualiteiten. Ik hou u op de hoogte van welke deugd het zal halen. Over mijn ondeugden heb ik het later wel eens.
