De schoenmaker die bij zijn leest bleef
Hoelang duurt het eer je als inwoner, of a fortiori, als toerist, een stad écht kent? We zitten nu alles samen – zij het een beetje noodgedwongen - al zes dagen in Qazvin, een slaperige provinciehoofdstad van 350.000 zielen op 150 kilometer van de brandhaarden van Teheran. De Eenzame Planeet, grossier in toeristisch tijdsbestedingsadvies, acht Qazvin hoogstens een dagje waard.
En toch ontdekken wij al zes dagen lang, zelfs op dezelfde route, nog nieuwe kleinigheden, nieuwe historische gebouwen, nieuwe gangen in het labyrint-dat-bazaar-heet, nieuwe moskeeën, nieuwe handelaars op onze weg naar het sympathieke - tweesterren comfort met vijfsterren bediening - Abrisham Guesthouse.
Toegegeven, deze schoenmaker doet met zijn anderhalve vierkante meter vloeroppervlakte wel echt veel moeite om onzichtbaar te blijven, maar het licht van een aan het plafond bengelende gigantische spaarlamp verraadt hem alsnog.
Een beroepsleven lang lapt hij hier al schoenen op. Chinese, Iraanse, namaak Duitse. Het lokaaltje is zo claustrofobisch klein dat een mens er de muren op zou van kruipen, ware het niet dat die plaats al ingenomen wordt door het resultaat van zijn arbeid. Hij vraagt me of ik Iran mooi vind. Ik beaam en druk af.
Zoals altijd vindt u de technische details op de MoreThanWords site.
