De kust van Marmara
We schepen in Istanbul in op een ferryboot over de Zee van Marmara. Twee reusachtige stukken gebak later rijden we aan wal in Yalova. Omdat het onderweg zijn belangrijker is dan de bestemming gaan we niet meteen oostwaarts maar volgen de we de kust van Marmara. In vier fietsdagen rijden we alle versnellingen -inclusief de allerkleinste- in en één band stuk in een put (de onwelvoeglijke uitroep van de fotograaf echoot nog steeds door het gebergte). De kustroute is exuberant glooiend. Prachtige zichten op de diepblauwe zee en olijfboomgaarden. Milde zon en stevige wind.
Bij maanlicht in een grote, dampende warmwaterbron voel ik me één van de vrouwen van de sultan van Termal. (In de hammam de volgende dag veeleer de onhandige buitenlander-die-het-ook-eens-wil-proberen. Mijn wangen kleuren dieprood van warmte en gène als ik het voetbad verwar met het zwembad) .
We belanden in Cinarçik, het Knokke van West Anatolië met dijkterrasjes, ijsjes en spelende kinderen. Enkel de hoofddoeken en de prijs van de ijsjes verraden dat we niet in Knokke zijn. We denken dat we de enige buitenlanders zijn. Tot we Lyana en haar flamboyante, blonde, joodse mama ontmoeten. Haar familie kwam 500 jaar geleden uit Spanje naar Turkije, vertelt ze in temperamentvol Spaans. Maar na 500 jaar heeft ze er genoeg van. ‘Binnenkort is het hier zoals in Iran', voorspelt ze, terwijl ze naar een figuur in zwarte burka wijst. ‘Het wordt hier alsmaar fanatieker'. Binnen een paar maanden verhuist ze met haar familie naar Israel.
Voor de fotograaf haalt ze even haar sigaret uit haar mond. Ondertussen serveert dochter Lyana ons een Ottomaans dessert van appels en abrikozen en yoghurt van 1000 jaar oud. Ik krijg ook nog twee zoenen en haar e-mailadres.
