Cherchez la femme
Mannen. Ik heb er niets op tegen. Wel, integendeel zelfs. Van alle scheppingen vind ik Adam ongetwijfeld de vernuftigste en ik heb er al veel plezier aan beleefd. Maar zoals iemand het ooit treffend verwoordde: trop is teveel. Op de straten, in de restaurants (enfin, kebab salonus), op de marktjes, de winkels… zwart van de mannen en zelden een vrouw te bespeuren.
We zien er soms, kromgebogen over een akkertje of achterop de ezelskar op weg naar het akkertje. Na een maand rondfietsen in Turkije, heb ik vandaag voor het eerst een bayan kuaför gezien, een kapsalon voor vrouwen. Elk dorp loopt over van de erkek kuaförs,soms meer coiffeurs dan er mannen zijn tout court maar de haarsalons voor vrouwen zijn als minnaars in kasten: goed weggestopt. Als ze al bestaan.
Ik voel me bij het binnenrijden van een dorp vaak als een roze olifant in een kudde schaapjes. Voor de fotograaf zijn er enthousiaste begroetingen, theetjes en stoelen die worden bijgeschoven. Voor mij is er een deken van onzichtbaarheid dat over mijn 1m 80 én mijn ego gedrapeerd wordt. Uit respect. Tuurlijk, dat zal wel maar mijn gedurende meer dan dertig jaar netjes gecultiveerde drang naar aandacht en erkenning kunnen daar niet mee lachen. Die rebelleren zich telkens wanneer ik een vraag stel en de fotograaf het antwoord krijgt. (En laat ons duidelijk wezen, mijn kennis van het Turks is beperkt maar de fotograaf hoort het permanent in Ankara donderen).
De fotograaf vermoedt dat mijn fietsshirt –nota bene met lange mouwen- er voor iets tussen, zit. Het nylon stofje toont namelijk nogal wat detail in de borststreek en daar worden de Turkse mannen misschien een beetje ongemakkelijk van.
Een roze olifant met te veel detail. Op een dag stap ik zo bij de erkek kuaför binnen voor een mise en plis.
