Boulevard of broken dreams
Een straat, ergens in de buitenwijken van Trichy. Ik was eigenlijk een auto aan het fotograferen – of erger nog, de weerspiegeling ervan in de naweeën van een moesson-bui. Aangezien die reflectie niet van overal zichtbaar was, leek het voor sommige passanten of ik gewoon een plas water fotografeerde. ‘Rare jongens, die toeristen’, zag je de Indiërs denken. En ze schudden hun wiebelende hoofd nog meer dan gewoonlijk.
Toch kwam dit trio mij vriendelijk vragen om hun foto te maken. Ze waren vrolijk en uitgelaten, al verraadden de rafels aan hun kleren en de schrammen op hun armen dat het straatjochies waren.
Pas toen ik dichter bij hen kwam om hen een printje uit de Pogo-printer te geven, rook ik die herkenbare geur. Een geur van toen ik zelf op de schoolbanken zat, ondertussen al weer lang geleden. De weeë, zoet-scherpe geur van lijm. Alle drie hadden ze in hun hemdzakje, dat afgesloten gebleven was voor de lens, een plastic zakje met gele lijm waar ze van snoven.
Je hoort er over op het nieuws en je leest erover in de krant tot je er immuun voor wordt. Maar dan, als je oog in oog staat met drie lieve jongens, die met lijm de gaten in hun dagen aaneen kleven, breekt je hart, haast even onlijmbaar als hun toekomst.
