‘Beautiful like you’
‘Thank you for visiting’, zegt een man in een supermarktje. We worden het stilletjes aan gewoon, de status van Westerling. Aanmoedigingen, lof en dankwoorden zijn ons deel, terwijl we geen andere merite hebben dan het feit dat we uit het Westen komen en geld genoeg hebben om een jaar rond te fietsen. De constante stroom van aandacht en bewondering die de reiziger in deze landen te beurt valt, is alsof je verjaardag en de dag dat je de hoofdrol speelt in het schooltoneel, samenvallen. Elke dag opnieuw.
In Iran werd het af en toe moeilijk om beide voeten op de grond te houden. Mensen waren ontroerd dat ze met ons op de foto mochten. Ze wilden onze handtekening in hun koran en waren vereerd als we bijschoven op hun picknickdeken. Ook in Indonesië rijden we soms rond als waren we nobelprijswinnaars: we wuiven Fabiolagewijs van op onze fiets met een los handje naar het volk, dat ons vanuit de berm van de weg aanmoedigt en I love you schreeuwt. Gewillig poseren we voor foto’s, maken van small talk een verfijnde kunstvorm en glimlachen tot onze kaken pijn doen.
Soms echter, wordt het ernst.
Het gebeurt in een eettentje in Oost Java, waar we stoppen voor de lunch. Nadat we gegeten hebben en de fotograaf even naar het toilet is, komt een groepje vrouwen uit de keuken naar me toe. Eén van hen is zwanger. ‘She wants a baby beautiful like you’ legt een andere vrouw uit. Ze vragen me of ik even mijn handen op haar buik wil leggen. Voor ik goed weet wat er gebeurt, gaat het t-shirt omhoog en ligt mijn rechterhand op haar blote buik. ‘Thank you’, zegt de aanstaande moeder, na de geïmproviseerde handoplegging. Haar ogen zijn vochtig. Ik weet met mijn verwarring geen blijf en maak een soort onhandige buiging. Ik begrijp dat het om mijn bleke huid te doen is, die de vrouwen hier ook massaal naar whitening crèmes doet grijpen. Maar, flitst het door mijn hoofd, stel dat dit werkt, dan heb ik dat onschuldige kindje zonet opgezadeld met een lage bloeddruk, een tweede teen die langer is dan de eerste, hooikoorts, smetvrees, een belabberd wiskundig vermogen… O jee.
Gewoon glimlachen is een stuk gemakkelijker.
