Aankomst in India
Zowat elke luchthavenofficial komt eens kijken. We zijn - na vruchteloos zoeken naar een vrachtschip, het laatste is een paar maand geleden uit de running genomen - met de ijzeren vogel in Tiruchirapalli (Trichy voor de vrienden) in Tamil Nadu geland en assembleren onze stalen paarden in de aankomsthal.
Eén van onze fietstassen werd door de douane apart gehouden want ze werd ervan verdacht goud te bevatten. Ik leg uit dat edele metalen niet tot onze standaard fietsuitrusting behoren. Al is onze voorraad Malarone wel goud waard…
Een douanier met kakigroen hemd en een antiek geweer jaagt ons weg. 'This is customs area', waarop een hoger geplaatste in een witte outfit het goed komt maken. Heerlijke hiërarchie.
Vanwege een lusteloze pomp en een afgebroken licht duurt het drie uur voordat we twee rijvaardige rijwielen hebben. Aan de uitgang staan tientallen Indiërs op familieleden te wachten: veelkleurige sari's en donkere baarden staren ons aan. Ondertussen breken de wolken open en plassen de engeltjes er monsoonsgewijs op los.
Mooi. Dit is het Indië uit de boekjes.
Al zijn er toch een paar verontrustende anomalieën. Drie jongetjes en een meisje, half verstopt in een sari, stappen na wat verlegen gedrentel op ons af. Ze stellen zich netjes voor, schudden ons de hand en vragen beleefd waar we vandaan komen. Iedereen weet natuurlijk dat dit niet kan, Indische kinderen op blote voeten moeten ervandoor gaan met ons fototoestel (of toch minstens de fietspomp), nadat ze geprobeerd hebben om ons rivierwater in een fles te verkopen, waarvan ze de dop met velpon terug dichtgekleefd hebben. Velpon waarvan ze eerst royaal van gesnoven hebben…
Wat overigens ook niet klopt is het effect van onze luchthavensnack. 'Het zijn allemaal rare dingen en er zijn geen chopsticks!', zegt de fotograaf, nadat hij het aanbod uitgebreid is gaan bestuderen.
Of hoe een Zuid-Oost Aziatisch referentiekader voor verwarring kan zorgen.
Het worden warm en kruidige samosas maar een dag later hebben we nog geen voedselvergiftiging.
Wat is er met de vaste waarden gebeurd?
Gelukkig stellen de bleke koeien op de baan, de blote kinderen, de chaos en de lustig urinerende mannen ons gerust dat de ijzeren vogel zich daar boven de regenwolken niet van koers heeft vergist.
Een paar kilometer buiten de luchthaven botsen we op een ander raadsel in de vorm van een verkeersbord (zie foto).
Wij denken dat het waarschuwt voor kale, hinkelende gays met een sacoche.
Iemand een andere plausibele interpretatie?
De fotograaf zorgt voor echte Indië – foto’s, deze zijn van de niet fotografe.
