Onvergetelijke yoga-ervaring
India is voor yoga wat Italië is voor espresso.
Laat ik het maar toegeven: ik ben een salonyogi. Af en toe rol ik mijn yogamatje uit. Bij voorkeur met zicht op een paar benevelde bergen en in het gezelschap van een in het wit gestoken lesgever die zich letterlijk in vier plooit om mij een mooi bolle vishouding bij te brengen.
Thuis heeft mijn yogamatje vooral een decoratieve waarde en is onze kat veruit de meest enthousiaste gebruiker.
Mijn ervaring als yogatoerist leert me dat het met yogalesgevers is zoals met politiekers: ze maken deel uit van een partij en geven aan de partijprincipes liefst nog een eigen kleurtje. Ik hapte naar adem in yogasessies die het midden hielden tussen aerobic en dwangarbeid, draaide mij in de knoop bij acrobatieve stromingen, viel in slaap bij meditatief - sedatieve varianten en raakte in de ban van het kinetisch purisme van een Tsjechische lesgeefster. Maar niets kon me voorbereiden op wat ik in Cochin zou meemaken.
De ‘yogaschool’ is in een woonhuis. Ik ben een beetje te vroeg maar iemand zegt dat ik alvast naar de klas op de eerste verdieping mag gaan. Ik tuur door het raam en schrik me wezeloos. Op de grond, tussen de wierrookdampen, ligt de yogalesgever.
Poedelnaakt.
Ik twijfel nog of ik van het balkon zou springen en de fotograaf later om mijn fiets zou sturen of iets zou uitvinden in de zin van ‘verkoopt u ook broodroosters? Nee? Sorry, dan heb ik me van adres vergist’ maar dan gaat de deur al open en word ik begroet door de guru in eigen persoon.
Ik dank alle hindoegoden dat hij een lendedoek heeft omgeslagen.
De guru is de belichaming van het stereotype van de Indische yogi: graatmager en knokig, met grijze haren en een lange grijze baard. En de lendedoek natuurlijk. Hij lijkt te zweven, al ben ik ondertussen zelf te licht in mijn hoofd van de wierrook om daar 100% zeker van te zijn.
Uit een onzichtbare geluidsbox klinken cimbalen. ‘Diep en traag inademen’, instrueert de guru, terwijl hij, zwaaiend met een wierrookvat, rond mijn matje danst en springt. Tijdens de spiral twist blaast hij energiek op een soort panfluit en af en toe verstuift hij iets etherisch onder mijn neus. Zelden was de uitdaging om traag en diep te ademen zo groot.
‘Er is nog wat werk’, zegt hij dan ook op het einde van de sessie, terwijl ik mijn donatie op het altaar leg en volgelingen zich voor de deur verdringen.
‘Weet je dat je linker been ongeveer een inch langer is dan je rechter?’
Ik sta paf. Belgische medische specialisten hebben jaren geleden vele onderzoeken nodig gehad om dat te ontdekken.
