Back to Iran...
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. In ons geval naar Iran. Een klein jaar na onze passage met de fiets door het Noord-Westen, wijzen legendes ons de weg naar Qom, de stad waar mollahs als elegante vleermuizen door de straten fladderen. Later volgen Shiraz en Isfahan. Isfahan, waar het hoofdpersonnage van Dochter van Isfahan in de zeventiende eeuw de man verleidt die haar voor drie maanden koopt en vandaag hetzelfde doet met mijn gevoel voor romantiek (10 euro - een aanrader!).
In de plaats van de fiets reizen dit keer 15 gelijkgestemden mee. Een Iraans - Belgische familie met een kennis van Iran die zo mogelijk nog rijker is dan de geschiedenis van het land zelf, is onze gids, vertaler, entertainer en tijdelijke vader en moeder. Het gemis van de fiets reist ook mee. In elke vierkante centimeter van ons wezen, zoals de herinnering aan een eerste liefde of een hardnekkige keelontsteking. We troosten ons met kilo's pistachenoten, een overvloed aan fotogenieke oudere mannen en lange schaduwen van minaretten.
In Yazd staan we voor een vuur dat al non stop brandt sinds de zevende eeuw. Voor de aanhangers van Zarathustra staat het vuur symbool voor het leven. In het zwart gehulde schoolmeisjes maken er foto's van onze groep. Niet verbazend, we geven immers een nieuwe dimensie aan de uitdrukking 'ze heeft een patattenzak aan'.
Ondertussen vervult het zonnevuur niet alleen onze harten, het brandt ook genadeloos de bovenste laag van onze niet ingepakte stukjes huid weg.
